Voor de fotowedstrijd De Kracht van Rotterdam was het de bedoeling dat ik ook mensen ging fotograferen. Eigenlijk iets nieuws voor mij. Hoe leg je contact met een wildvreemde? En hoe krijg ik ze zover dat ze ook nog een model release formulier ondertekenen? Of ga ik stiekem mensen vastleggen? Kortom dit project was de aanleiding om eens buiten mijn comfort zone te stappen en de straat op te gaan.

Ik wilde de mensen in Delfshaven in de context van hun woon- en leefmilieu fotograferen. Ik heb daarom gekozen om te werken met mijn 16-35 mm lens. Voor het gemak had ik mijn ISO op automatisch staan en koos ik voor een klein diafragma om alles lekker scherp in beeld te brengen. Ik heb mijn reportageflitser gebruikt om de persoon overdag net iets los te maken van de achtergrond. Soms onderbelichtte ik bewust met -1 tot -3 om zelfs overdag dramatische schaduwen te krijgen.

Ik heb eigenlijk steeds om toestemming gevraagd. Het kwam eigenlijk heel weinig voor dat men niet op de foto wilde. OK, sommige mensen gingen echt poseren, maar na een gesprekje won ik toch snel vertrouwen en werd de pose meer naturel. Standaard kwam de vraag "waar is het voor?" Dan helpt het als je je verhaal klaar hebt: het is voor de Kracht voor Rotterdam, of ik ben lid van de fotoclub Rotterdam. Het maakt niet uit wat, men wil graag zoiets horen en het geeft je ook zelfvertrouwen.

Ik kies ervoor de mensen vrij van dichtbij te fotograferen en vaak vanuit een laag standpunt en vrij frontaal. Ik wil veel in beeld hebben, een lekker zoekplaatje om naar te kijken. Lijnen, voorgrond, middenstuk en achtergrond zijn belangrijk voor de beeldopbouw. Helemaal met een groothoeklens moet je de hoeken goed in de gaten houden. Wat is essentieel voor het beeld, wat moet buiten beeld blijven en hoe zit het met de restruimte?

Bij het fotograferen ben ik op zoek naar emotie (oogcontact, handen!), humor (posters, borden), tegenstellingen (oud-jong, dik-dun enz.) en sociale aspecten (inhoud). Oogcontact kun je ook forceren door net zolang door te klikken totdat je wordt opgemerkt.

Als het even lukt, dan blijft het niet bij 1 of 2 foto’s van een situatie. Soms kan juist een klein fragment net op een andere foto beter in beeld staan, net een andere blik, handbeweging enz. Het mooiste is natuurlijk als je net Het moment kan pakken. Het moment dat men even zichzelf is en zich zeker niet bewust is van de fotograaf. Je kunt dit een beetje bewerkstelligen door wat open vragen te stellen. Laat ze maar lekker praten over hun leven en wacht het juiste moment af. Het is best lastig om dan niet zo mee te gaan in het verhaal, dat je vergeet om te fotograferen en HET moment toch nog mist.

Ik ga een beetje door de knieën en schiet het portret licht van een lager standpunt. Het model komt daardoor prominenter in beeld. En misschien is deze houding wel minder intimiderend voor iemand? Let er wel op dat de neusgaten geen grote gaten worden.

Mijn ervaring is dat men blij was met de regie over hun houding. Even letten op de onderkinnen, vervorming door de groothoeklens van vooruitstekende knieën en handen. Maar ook kan het helpen om een onbevangen houding te krijgen door gewoon te vragen of wat te springen, met het haar te spelen, iets vast te houden enz. Ik vraag ook wel eens of men een houding kan herhalen.

Voor het fotograferen van mensen zomaar op straat ga ik anders te werk. Vaag, scheef, onscherpte alles is hierbij toegestaan. Ik gebruik de P stand en Al servo

Vooraf bepaal ik de compositie. Vervolgens is het rustig afwachten wie, wanneer en hoe het beeld in komt wandelen (fishing). Geduld wordt beloond.

Of ik zoek oogcontact of ik probeer mij onzichtbaar op te stellen. Dat hangt een beetje af van de situatie. Wil ik echt stiekem een situatie schieten, dan stel ik mij onzichtbaar op en/of doe ik of ik iets anders fotografeer. Men heeft niet in de gaten dat ik met een supergroothoek werk en zij links of rechts in beeld staan.. Nee, ik ga zeker niet met een opvallende telelens in de weer. Na de knip loop ik rustig en relaxed verder.

In ieder geval, word ik “betrapt”, dan tover ik een grote smile op mijn gezicht, bedank de persoon, maak een complimentje en leg uit waar ik mee bezig ben. Ik laat altijd de foto zien en ik vraag om hun e-mailadres, zodat ik de foto kan toesturen. Bovendien handig om te hebben, stel ik dat ik later een model release moet laten ondertekenen.

Het komt ook voor dat men duidelijk te kennen geeft niet gediend te zijn van mijn fotograferen. OK, dan stop ik direct en geeft dat met een handbeweging duidelijk aan. De lol is er dan voor mij toch al af.